Ayşe UÇKAN

İhtiyaç içindeki bir varlık, benlik güdebilir mi? Kendini müstağni sayıp zengin görebilir mi? Rabbimizin cevabı Alâk Suresi’nde gizli sanki. Hüve a’lem. “ İnsan kendi kendini yeterli görürse azar.”

Öyle anlarda hayatın meşgalesi sarıyor dört bir yanımdan. Dünya büyüyor, büyüyor… Etrafımda devasa varlıklara dönüşüyor her şey. Oyun ve eğlenceye. Son derece tehlikeli bir oyun ve ölümüne eğlence dolu bir kazanın içinde, küçücük varlığımla o alay ettiğim, küçümsediğim koşuşturmacaya karışıyorum arkamdan itilircesine.

İki sınav, iki isyan, iki sual, iki cevap. İki ceza: Bir sürgün, bir temelli azap. Kimlerden bahsettiğimi anladın sanırım.

Kimseyi hakir görme. Günah batağında zannettiğin, hesap günü, mizanda seni sollayıp geçebilir. Sen de ardından bakakalırsın, “Acaba ne iyilik yaptı ki?” diye. Düşünmezsin seni geri bırakanın, “kötü bakış”ın olduğunu… Sabır ve tövbe… Etkisini gösterecek sen bilmesen, hissetmesen de.