rihan ağ günlüğü

Kardeşim İsmail dünya hayatına veda ettiğinde ben altı yaşında idim. Konu ondan açılınca babam hiç konuşmaz, sessizce odadan çıkardı. Annem birkaç yıl önce sadece şunu dedi: “Kırk yıldır gözümün önünden bir an olsun gitmedi.” En yakınımız bile olsa, iç âleminde neler yaşıyor, elbette bilemeyiz.

Arnavut taşlı yolu kim bilir kaçıncı kez adımlıyordu. Esen rüzgârın yüzünü okşayışı pek de hoşuna gidiyordu. Hafifçe üşümenin güzelliği ile ellerini cebine sokarken mantosuna biraz daha sokuldu. Bu mevsimde İstanbul… Ne kadar da güzeldi… Evlere takıldı gözleri… Her birinde farklı bir hayat, farklı bir hikâye yaşanıyordu mutlaka.

Ey insanlar! Ölmeden önce tevbe ediniz. (Hastalık, yaşlılık gibi) başka işlerle meşgul edilmeden önce salih ameller işlemede acele ediniz. Rabbiniz ile aranızda, O’nu celle celaluhu zikri çoğaltarak, gizli ve açıktan sadaka vermeyi artırarak bağ oluşturunuz. Böylece bol rızka, ilahi yardıma ve ıslaha mazhar olasınız.