semra küçük güler

Vicdanım, tek tek koparılmış etlerimin, çekilmiş kanlı tırnaklarımın ve en kötüsü yaralanmış ruhumun; yıkılmış, paramparça olmuş çocukluğumun, ilk gençliğimin, geleceğimin ıstırap dolu seyrinde… ‘İşkence’ lâfzının ağır zulm dalgaları yanında zerre gibi kaldığı, kuytu gecelerin sırtlan bakışında gizli bir yarayla kanayan insanlığımın peşindeyim…

Yüreğimizin, ‘gerçek varlık’ zannettiği şeylerin hesabını vermeye yüzü yok. Allah’a isyanımız nefsimize yöneldi. Güneşin dürülüşü gibi kalbimiz de dürüm dürüm dürüldü. Her kıvrılışı acımızı daha da artırdı. Geriye dönmekle ileriye bakmak arasında, ‘Araf’ta kalakaldık. Kendi ‘Araf’ımızda, ‘can’ pazarımızda…

Yarın yok olmadan, yeniden var olmanın yaşanacağı o güne dek saklanacak, korunacak bir hazine olmanın ruha giydirilen bedenin ya da bedenden sıyrılan ruhun akıl almaz, izah edilemez, ancak yaratanının iradesine sığan tasavvursuz kerameti, rahmeti…

Mananın ve maddenin zirvesi Tûr-i Sînâ…/ Yüreğim sende hazır, elim sana mahkûm./ Ne sensiz varım ben ne de senle tam…/ Yüreğimin güvenli beldesi, zamanın kerameti ve Rabbimin sonsuz rahmeti…