Doldur Taşları Avcuma!
Bana bir masal anlatsana baba!
Sahi, var mıdır baba böyle bir yer? Yani çocukların ağlatılmadığı, öldürülmediği, sapan taşsız diyarlar? Benim için bir masal ülkesi olan böyle diyarlar var mıdır baba?
Ne bileyim işte… Ben savaşların çocuğuyum! Filistinli, Çeçenistanlı, Bosnalı veya başka bir ırktan… Ne fark eder ki? Ben bir çocuğum işte! Bombaların gölgeleri altında, elinde sapan taşlarıyla, neyin mücadelesini yaptığımı bile tam olarak bilemeyecek bir çocuğum! Nerden bileyim oyuncakları, uçurtmaları, annelerin söylediği ninnileri… Ben… Ben, bunları bilmem ki! Ben savaşı bilirim, bombaları,sapan taşlarını, her gün ölümle burun buruna gelmenin ne demek olduğunu bilirim… Çünkü bunları öğretti büyüklerim bana. Bir de annesizliği çok iyi bilirim baba!
Biliyor musun baba? Dün rüyamda annemi gördüm. Bembeyaz elbiseler içinde gülümsüyordu bana. Koşup sarıldım… Sarıldım doyasıya… Tıpkı, bir düşman askeri annemi öldürmeden önceki gibi… Yani hayattayken, bomba seslerinden korkup, annemin kucağına sığındığım zamanki gibi sarıldım anneme.
Neden baba? Neden annesizim ben? Neden annesiz, babasız, evsiz benim ülkemdeki çocuklar? Savaş… Savaş neden baba? Bu savaşlar, ölümler, yıkımlar ve ayrılıklar neden?
Hadi baba, bir masal anlat bana!
Tüten bir bacası olsun masaldaki evlerin ve içinde çocuklar olsun rengârenk oyuncaklarla oynayan… Sonra kocaman bir bahçesi olsun çiçeklerle dolu. Bisiklet sürsün çocuklar, çiçekler içinde. Ama sakın girmesin o bahçeye askerler. Savaşlar ve bombalar olmasın anlatacağın masallarda…
Bak baba! Toprağa çizdiğim şu eve bak! Tıpkı bizim yıkılmadan evvelki evimiz gibi… Bak bir de bacası var, tüten bir bacası. Bu da kardeşim ve ben… Sahi, kardeşim… Kardeşim de artık yok değil mi baba? Ne istemişlerdi ondan? Ve hala ne istiyorlar biz çocuklardan?
Baba bak şu ellerime! Bak nasıl da kararmış… Ellerim kanıyor baba, ellerim! Baba, başka çocukların da elleri benim ki gibi nasır tutmuş mudur? Onların da ellerinde taşlar ve sapan var mıdır düşmanlardan korunmak için kullandıkları?
Biliyorum, ben savaşların çocuğuyum. Ben Filistinli, ben Bosnalı, ben Çeçenistanlı… Ne fark eder ki? Ben, savaşın tam ortasında büyüyen eli sapan taşlı bir çocuğum işte!
Boş ver baba! Boş ver artık masalları! Sen, sen ver elime taşları, bir de sapanımı… Atayım her bir taşısonsuz karanlıklara… Ve attığım her taş yok etsin düştüğü yeri…
Taşlardan birini; annemi benden ayıran bombalara, mermilere, silahlara atayım ve onları yapan kirli ellere…
Bir diğerini, çocukluğumu bu savaşmeydanlarında öldüren katillere atayım…
Bir diğerini, bizleri evimizden, ailemizden ayıran, onları yıkan tanklara atayım…
Bir diğerini daha atayım tam savaşların ortasına…
Ve bir daha, bir daha…
Elimdeki taşlar bitmeden, savaşlar bitmiş olsun baba!
Hadi baba! Doldur taşları avucuma!