Yolcu

İnsan, dünyanın cazibesine kapılarak nefsinin ördüğü ilmeklerle kendisini bu âleme bağlar… Boyanır cümle rengine varlıkların da; huzuru ve esenliği dünyevi ve maddi içeriklerde beyhude yere arar… Asıl zannederek dayandığı temellerin ne kadar boş olduğunu hüsrana uğrayınca anlar…