Tayyip ERDEMSOY –
“Selamün Aleyküm arkadaşlar!
Bugün size yeni bir hikaye anlatacağım:
Dün gece hayattan bıktığını düşünen bir adam sessiz sessiz mırıldanıyordu…
“Bu dünyada neden yaşıyorum?… Neden bir türlü mutlu olamıyorum ben?… Yeter artık! Ruhum bunalıyor…”
Bu sözler beni harekete geçirdi, usulca yanına sokuldum… Başını hafifçe sol taraftaki camiye çevirdim… ve ona “Beni orada bulabilirsin” dedim sessizce.
Biraz zorlanarak kalktı. Destek olmak için girdim koluna. Yalpalayarak yürümeye başladı…
Önce caminin önünde çaresizce bakındı çevresine aval aval…
İçeriye giren camii cemaati, “napıyor bu” der gibi yan yan bakarak geçtiler…
Sonunda içlerinden biri yaklaştı ve sordu:
-Hayırdır hemşerim, iyi misin? Girecek misin? Az kaldı namaza.
İşte duymuştu adımı, hatırladı adımı. Bir kaç saniyelik zaman içinde, küçükken babasıyla camiye gittiği günler geldi aklına. Ama epey zaman geçmişti… Tekrar sordu yanındaki: “Arkadaşım sana soruyorum, iyi misin?”
Titrek sesiyle:
-Ben.. Ben, namaz kılmak istiyorum, ama abdest almayı unuttum, yardım eder misin?
Yüzünü eğdi; utandı belli ki…
Adam biraz şaşkın biraz heyecanlı;
-Tabi ki! Gel şöyle…
**** ****
Bir adım attı abdestli olarak camiye; gözleri nemli… omuzları çökmüş…
Ve nihayet kavuştuk!
Ellerini öyle bir kaldırdı ki tekbir için, tüm dünyayı attı ardına!
… …
İçi huzur dolmuştu, kalbi rahatlamıştı.
Bir gönül daha bizden artık, O’nun huzuruna çıktık beraber..
Ne çok insan var beni rahatsız etmiyor, ne çok insan var huzursuz, ruhsuz…
Yeni bir mutlulukla hikayeyle görüşmek üzere…
Namaz”
Yeni yorum ekle