Üzülme!
Bu Kur’an Sana meşakkat çekmen için indirilmedi. 
İnananların ağlamaktan şişmiş gözü, Hatice’nin boykot altındaki yüzü,
Ebû Talib’in son sözü yüreği dağlıyor.
Bilal’in sırtı, Sümeyye’nin çığlığı, Taif’te Cibril’in kanadı, emir bekliyor.
Hamza’nın ciğeri, muallimlerin şehadeti, Âişe’nin ifk’i Habîbi hüzne boğuyor.
Karşıki dağ yasta, bebek İbrahim toprakta.
Üzülme!
Hangi Peygamber rahatta?
Adem, şeytanla savaşta. Nuh, tufanda; Hud, sütunlarda; Salih, kayalarda.
Lut, bitmeyen gecenin sabahında.
İbrahim, nârda; İsmail, kurbanda; Eyüp, yarada; Yusuf, kuyuda; Yunus, karanlıklarda.
Rabbin seni bırakmadı, darılmadı da.
Tebessümünle güller açılır laleler coşar. Sümbül nur saçar, reyhan kokar.
İbn Mesud, hüzünle okusun Kuran’ı. Zeyd, hüzünle yazsın kelâmı. Ardında gece neşvesi var.
Taif’ten miraca yol var.
***
Tufan varsa gemi var. Kaya varsa deve var. Deveyi keserlerse yavrusu var.
Nâr hazırsa balık var. Balık karnında dua var.
Zindan varsa rüya var. Çöl varsa selvâ var. Çarmıh varsa ref’ var. Kurban varsa koç var.
Musibet varsa Allah var.
Üzülme! Allah (c.c) sabredenlerle.