Kadim bilgeler “Şerefül mekân bil mekîn” derler. Yani, mekanları şerefli kılan, orada yaşayanlardır. Böyle diyerek insanın mekanlardan ve dolayısıyla yaratılmış olan her şeyden daha önemli olduğunu söylerler ama bir yandan da mekân ile insan arasında bir ilgi kurarlar. Bu sözle insanı önemsediklerini söylerleR ama aynı zamanda böyle diyerek mekânların da bir ruhu olduğuna işaret ederler. Hatta sadece işaret etmekle kalmazlar, mekânlarla insan ruhu arasında bir iletişim olduğunu da ima ederler.
Ve koskoca insanlığın deneyimiyle sabittir ki mekânların bazıları huzur verir, bazıları katran karası gibi ruh karartır.
Müminlerin kıblesi olan Kâbe, bizler için dünyanın en ferahlatıcı mekânıdır. Bizim için huzur bulmak, Rabbimizin huzuruna çıkmaktır ve biz ancak o huzura çıktığımızda huzur buluruz.
Bundan sonra bizim huzur bulduğumuz mekân, Mevla’nın Elçisinin huzurudur. Ve elbette yine bizi ötelere götüren yolculuğu yaptığımız mekânlar, yani camiler diğer huzur mekânlarıdır.
Bir de insanın iç âlemine çekilip huzur bulduğu dış mekânlar vardır. Ama böyle bir mekân her yerde yoktur kuşkusuz ve her insan da böyle bir mekânı bulamaz.
Allah her yere, her beldeye, her şehre böyle mekânlar lütfetmiş midir bilinmez ama Bursa bu bakımdan yeryüzünün en talihli şehirlerinden biri olsa gerek.
Osmanlının birinci yıkılışının hüzünlü padişahı Yıldırım Bayezid'ın külliyesinde, altına oturacağınız bir çınar ağacı, size Osmanlının nebevi hüznünü anlatarak sizi huzura çıkaracaktır mesela.
Bursa deyince herkesin haklı olarak hayran olduğu Ulu Cami ise, Hızır ve vav öyküsünün büyüsüyle, hiçbir çivi kullanılmadan inşa edilmiş şaheser minberiyle, göz kamaştıran muhteşem hüsnühatlarıyla size heybetle karışık bir huzur verecektir.
Ya bir kartal yuvası gibi Ulu Cami'yi tarassut eden Üftade Camii! Ya Buhara’nın ilmini ve hüznünü Bursa’ya taşıyan Emir Sultan Camii!
Kosova yolcusu
1. Murad Hüdavendigar, Kosova’da şehit edilen ve şehadetin hükmü gereğince oraya defnedilen bir güzel insan. İşittik ve sevindik ki, onun türbesindeki bölge milletlerinden türbedarlar onun değerini bilmekteler.
Bursa’da, yukarıda saydığımız birçok mekân var huzur adası olan. Bu mekânlara giderek ruhlarını burasının esintisinde serinleten, kalplerini bu mekânların şifalı kollarına bırakıp huzura erenler ziyadesiyle var elbette.
Ama kim ne derse desin, 1. Murad Hüdavendigar Camii bir başka.
Orada, akasyalar ve çınarlar, göklere çizilen bir hattın kalbi temiz dervişleri gibi hu çeker hışırtılarıyla öncelikle.
İşin garibi de şudur: Bu Hu’yu herkes işitir. Bir sır değildir bu; bunun için kalp gözünün de açık olması gerekmez üstelik. Sadece oturulur ve kulak verilir, hepsi bu!
1. Murad Hüdavendigar Külliyesi, Çekirge’nin muhkem sırtlarına kurulmuş bir derviş mekânı aslında. Osmanlı mimarisinin değişmezi, burada da tecelli etmiş: Ortada bir cami; bir tesbihin imamesi gibi… Ve onun çevresinde dizilmiş diğer yapılar…
Zikreden dervişân
Geçmişte hangi derviş hangi zikri etti akasyaların altında bilinmez ama şimdi zikri biz bırakmışız, gelenek devam etsin diye akasyalarla çınarlar zikir halinde.
Bu zikri işitmek için yapılacak şey, cami bahçesini çevreleyen duvara canlı bir set oluşturan akasya ve çınar ağaçlarının altındaki bir banka oturmak ve gözlerinizi Bursa ovasına dikmek.
Delici bakışlarla ovaya
Külliyeye ilk gidenlerin dikkatini çekmiştir, cami bahçesindeki bankların üzerine oturup da hiçbir şey konuşmadan, bir delinin delici bakışlarıyla Bursa ovasına bakan birileri vardır hep. Bakıldığında, bu insanlar hiçbir şey yapmamaktadır; boş boş bakmaktadırlar, seyretmektedirler âlemi.
Aslında olan bellidir: Mekânın tılsımının farkında olanlar, tecelligâhın mekânı olan kalbi temizlemek ve huzur bulmak için huzura gelmiştir.
Geldiğinizde deneyiniz, orada sırtlarını camiye, önlerini ovaya vermiş o banklardan birine oturunuz ve siz de boşluğa bakınız, kalbinize huzur hücum ettiğini göreceksiniz.
Ahmet Serin yazdı.
Kaynak: Dünya Bizim
Yeni yorum ekle