son peygamber

Nübüvvet güneşi doğmadan evvel ruhlar kapkaranlıktı. Akıl, mecrasından şaşmıştı. Göz vardı ama görmüyordu, kulak vardı ama duymuyordu. Basiret nazarları körelmiş, hakikat darağacına asılmıştı. İnsanoğlu yaratılış gayesini çoktan unutmuştu.

Peygamber Efendimiz (sas), sadece Akabe mevkiinde değil, Mekke ve çevresinde on yılı aşkın bir zamandan beri İslâm’ı anlatıyor, insanları İslâm insanı olmaya davet ederek, onların kurtuluşu için gece gündüz tebliğ ediyordu.

Abbâs Amca’sı ile beraber gelip karşılarında oturan İki Cihan Güneşi, sadece gönüllerini değil, bütün cihanı aydınlatmak için gelmişti. Peygamberimiz aleyhisselâm’ı bu kadar yakından görmenin heyecanı ile bir başka iklim yaşayan Medineli Müslümanlar, bu anın hiç bitmemesini istiyorlardı.